luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
WAT EEN SUPERGOED VERHAAL.
VOER VOOR PSHYGOLOGEN
VOER VOOR PSHYGOLOGEN
Uit het leven gegrepen
- Onderwerp starter Peter1970
- Startdatum
Deel 16
Toen ik de volgende ochtend je babykamer binnen kwam, was je al klaar wakker. Met grote verschrikte ogen keek je me aan.
'Ach jochie wat kijk je angstig, je bent zeker bang om met een luier om naar je werk te gaan?'
Je knikte heftig.
'Maar dat hoeft helemaal niet, je krijgt van mammie een discrete en dunne luier om, bovendien geef ik je een paar extra luiers mee zodat je jezelf vaak genoeg kunt verschonen en hoef je niet bang te zijn voor doorlekken.'
Ik zag dat je iets kalmeerde maar helemaal gerustgesteld was je niet.
Ondertussen maakte ik de segufix banden los en hielp je op het verschoonkussen. Routinematig controleerde ik je luier en die was tot mijn tevredenheid goed verzadigd. Het intermezzo van twee weken had je blijkbaar niet teveel terug geworpen in het programma,
Terwijl ik je verschoonde sprak ik wat regels met je af voor je werk. Ik wilde elk uur een selfie van je met je luier om. Als je eeen vergadering had waardoor dat niet lukte moest je me dat van te voren melden en vervolgens direct voor en direct na de vergadering alsnog een selfie sturen. Ook was het niet toegestaan het toilet te gebruiken, bijvoorbeeld tijdens een verschoning, de gebruikte luiers moest je mee naar huis nemen, ter controle.
'Maar mammie, ik ben zo bang dat ze zien dat ik een luier draag.' Zei je.
'Maak je geen zorgen, je kleding verhult het wel, de broek zit best wel ruim.' En stel dat iemand merkt dat je een luier draagt, zo bijzonder is dat niet, je zult echt niet de enige zijn, er zijn zoveel mensen met incontinentie klachten.'
'Als ze maar niet denken dat ik een baby'tje ben.'
'Nee tuurlijk niet, niet als jij daar zelf geen aanleiding toe geeft. Je hebt gewone kleding aan, geen rompertje. Een neutrale witte luier die speciaal voor volwassenen is gemaakt en ook voor de rest geen baby dingetjes. Dus als ze je luier al zien dan zullen ze gewoon denken dat je blaasproblemen hebt of zo.'
Even later aan het ontbijt voelde het wel onwennig. Je zat gewoon in je grote mensen kleding, maar ik voerde je wel zoals gebruikelijk je pap. En het was ook vreemd toen je alleen de deur uitging. Enigzins opgelaten droeg je de rugzak met extra luiers, verschoondoekjes en zo.
Zoals afgesproken kreeg ik om 10 uur je eerste selfie met een opgestoken duimpje dat alles goed ging. Aan het eind van de dag had ik 6 vrijwel indentieke foto's van je ontvangen. Niet veel later kwam je thuis.
'Zo nu gaan we eerst eens die grote mensen kleren uit doen. Mammie zal je een lekker krakende en dikke AB luier omdoen, met lekker een rompertje en je onesie aan, kan je even bijkomen.'
Blijkbaar had je besloten voor een heel passieve baby rol te gaan. Als een dikke larf lag je op het verschoonkussen. Het kostte me heel wat moeite de dikke luier onder je billen te krijgen. Loom lag je op je speentje te sabbelen en vond het kennelijk wel best. Ik had de neiging om je een flinke tik op je billen te geven. Maar dat zou een verkeerd signaal zijn. Ik moest je juist prijzen voor je inactieve gedrag, want dat was wat ik precies van je wilde. Hoe minder je zelf deed hoe beter het was.
'Nou, nou, je bent wel helemaal mammie's echte baby'tje.' Kon ik toch niet nalaten enigszins cynisch op te merken. Maar die toon ontging je volledig. Toen ik klaar was kroop je traag naar het speelkleedje in de woonkamer. Zonder iets te zeggen wees je op de TV.
'Nou vooruit dan.' Zei ik het was eigenlijk nog geen TV tijd.
Ik zette een van je favoriete kleuterprogramma's op, ik gaf je een tuitbekertje met wat appelsap, maar je zat te gebiologeerd te kijken. Blijkbaar was het toch best wel zwaar geweest op je werk. Ik kon me daar wel iets bij voorstellen, De continue angst dat je geheim wordt ontdekt.
Na een halfuurtje was je weer wat bijgekomen, en tijdens het avondeten reageerde je al weer veel actiever. Op mijn vragen hoe het was geweest gaf je korte antwoorden, wat mij betreft prima, baby's hoorde niet veel te praten.
In de dagen die volgde was alles gericht op regelmaat. Elke dag moet zoveel mogelijk het zelfde zijn. Op de minuut nauwkeurig plande ik je flesjes, je slaapjes enzo. En het grappige was dat je met dezelfde voorspelbaarheid reageerde. Ik wist precies hoe vol je luier 's ochtends was, wanneer je je eerste plasje in de schone deed, en hoe laat ik je poepluier moest verschonen.
Of je gelukkig was? Ik vroeg het me af, je leek me in ieder geval niet ongelukkig, je leek het wel fijn te vinden een leventje zonder uitdagingen en verantwoordelijkheden, om precies te weten wanneer je wat kunt verwachten, het bood houvast en zekerheid.
Alleen je werk bleef een moeilijk met je babyleven te verenigen activiteit. Ik was er weleens over begonnen of je niet liever zou stoppen. Voor het geld hoefden we het niet doen, ik kreeg voldoende middelen uit de stichting. Maar je wilde je werk niet opgeven, ook wilde je absoluut niet dat de werkelijke reden van het dragen bij je collega's bekend werd. Dat je de luier niet zozeer om had vanwege incontinentie, hoewel ik me afvroeg in hoeverre je nog in staat was je plas op te houden, maar vanwege een diep verborgen verlkangen een baby'tje te willen zijn.
Ik was tot de conclusie gekomen dat je werk echter te veel een belemmering was geworden voor je verdere ontwikkeling, of beter gezegd regressie. Tijd om in te grijpen.
Toen ik de volgende ochtend je babykamer binnen kwam, was je al klaar wakker. Met grote verschrikte ogen keek je me aan.
'Ach jochie wat kijk je angstig, je bent zeker bang om met een luier om naar je werk te gaan?'
Je knikte heftig.
'Maar dat hoeft helemaal niet, je krijgt van mammie een discrete en dunne luier om, bovendien geef ik je een paar extra luiers mee zodat je jezelf vaak genoeg kunt verschonen en hoef je niet bang te zijn voor doorlekken.'
Ik zag dat je iets kalmeerde maar helemaal gerustgesteld was je niet.
Ondertussen maakte ik de segufix banden los en hielp je op het verschoonkussen. Routinematig controleerde ik je luier en die was tot mijn tevredenheid goed verzadigd. Het intermezzo van twee weken had je blijkbaar niet teveel terug geworpen in het programma,
Terwijl ik je verschoonde sprak ik wat regels met je af voor je werk. Ik wilde elk uur een selfie van je met je luier om. Als je eeen vergadering had waardoor dat niet lukte moest je me dat van te voren melden en vervolgens direct voor en direct na de vergadering alsnog een selfie sturen. Ook was het niet toegestaan het toilet te gebruiken, bijvoorbeeld tijdens een verschoning, de gebruikte luiers moest je mee naar huis nemen, ter controle.
'Maar mammie, ik ben zo bang dat ze zien dat ik een luier draag.' Zei je.
'Maak je geen zorgen, je kleding verhult het wel, de broek zit best wel ruim.' En stel dat iemand merkt dat je een luier draagt, zo bijzonder is dat niet, je zult echt niet de enige zijn, er zijn zoveel mensen met incontinentie klachten.'
'Als ze maar niet denken dat ik een baby'tje ben.'
'Nee tuurlijk niet, niet als jij daar zelf geen aanleiding toe geeft. Je hebt gewone kleding aan, geen rompertje. Een neutrale witte luier die speciaal voor volwassenen is gemaakt en ook voor de rest geen baby dingetjes. Dus als ze je luier al zien dan zullen ze gewoon denken dat je blaasproblemen hebt of zo.'
Even later aan het ontbijt voelde het wel onwennig. Je zat gewoon in je grote mensen kleding, maar ik voerde je wel zoals gebruikelijk je pap. En het was ook vreemd toen je alleen de deur uitging. Enigzins opgelaten droeg je de rugzak met extra luiers, verschoondoekjes en zo.
Zoals afgesproken kreeg ik om 10 uur je eerste selfie met een opgestoken duimpje dat alles goed ging. Aan het eind van de dag had ik 6 vrijwel indentieke foto's van je ontvangen. Niet veel later kwam je thuis.
'Zo nu gaan we eerst eens die grote mensen kleren uit doen. Mammie zal je een lekker krakende en dikke AB luier omdoen, met lekker een rompertje en je onesie aan, kan je even bijkomen.'
Blijkbaar had je besloten voor een heel passieve baby rol te gaan. Als een dikke larf lag je op het verschoonkussen. Het kostte me heel wat moeite de dikke luier onder je billen te krijgen. Loom lag je op je speentje te sabbelen en vond het kennelijk wel best. Ik had de neiging om je een flinke tik op je billen te geven. Maar dat zou een verkeerd signaal zijn. Ik moest je juist prijzen voor je inactieve gedrag, want dat was wat ik precies van je wilde. Hoe minder je zelf deed hoe beter het was.
'Nou, nou, je bent wel helemaal mammie's echte baby'tje.' Kon ik toch niet nalaten enigszins cynisch op te merken. Maar die toon ontging je volledig. Toen ik klaar was kroop je traag naar het speelkleedje in de woonkamer. Zonder iets te zeggen wees je op de TV.
'Nou vooruit dan.' Zei ik het was eigenlijk nog geen TV tijd.
Ik zette een van je favoriete kleuterprogramma's op, ik gaf je een tuitbekertje met wat appelsap, maar je zat te gebiologeerd te kijken. Blijkbaar was het toch best wel zwaar geweest op je werk. Ik kon me daar wel iets bij voorstellen, De continue angst dat je geheim wordt ontdekt.
Na een halfuurtje was je weer wat bijgekomen, en tijdens het avondeten reageerde je al weer veel actiever. Op mijn vragen hoe het was geweest gaf je korte antwoorden, wat mij betreft prima, baby's hoorde niet veel te praten.
In de dagen die volgde was alles gericht op regelmaat. Elke dag moet zoveel mogelijk het zelfde zijn. Op de minuut nauwkeurig plande ik je flesjes, je slaapjes enzo. En het grappige was dat je met dezelfde voorspelbaarheid reageerde. Ik wist precies hoe vol je luier 's ochtends was, wanneer je je eerste plasje in de schone deed, en hoe laat ik je poepluier moest verschonen.
Of je gelukkig was? Ik vroeg het me af, je leek me in ieder geval niet ongelukkig, je leek het wel fijn te vinden een leventje zonder uitdagingen en verantwoordelijkheden, om precies te weten wanneer je wat kunt verwachten, het bood houvast en zekerheid.
Alleen je werk bleef een moeilijk met je babyleven te verenigen activiteit. Ik was er weleens over begonnen of je niet liever zou stoppen. Voor het geld hoefden we het niet doen, ik kreeg voldoende middelen uit de stichting. Maar je wilde je werk niet opgeven, ook wilde je absoluut niet dat de werkelijke reden van het dragen bij je collega's bekend werd. Dat je de luier niet zozeer om had vanwege incontinentie, hoewel ik me afvroeg in hoeverre je nog in staat was je plas op te houden, maar vanwege een diep verborgen verlkangen een baby'tje te willen zijn.
Ik was tot de conclusie gekomen dat je werk echter te veel een belemmering was geworden voor je verdere ontwikkeling, of beter gezegd regressie. Tijd om in te grijpen.
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Mooi hoofdstukje, benieuwd wat de ingreep gaat inhouden.
Stoppen met werken, of het bekend maken en, de verzorging daar uit handen geven.
Stoppen met werken, of het bekend maken en, de verzorging daar uit handen geven.
fijn dat je het verhaal mooi vindt. maar door prive omstandigheden zit schrijven er momenteel niet in.
Deel 17
Je werk was de laatste plek waar ik geen controle over je had. We hadden dan wel goede afspraken gemaakt over het dragen van luiers, je kon je op je werk wel gewoon een volwassene zijn. Terwijl je thuis volledig als baby'tje leefde. Al moesten er nog wel een aantal stappen gezet worden in je verdere regressie. Helaas konden die stappen alleen worden gezet als ik je 24/7 tot mijn beschikking had. Je moest je werk dus opgeven, maar dat wilde je niet. Ik zou er dus voor moeten zorgen dat je zelf het inititief nam om te stoppen. Elke vorm van dwang zou alleen maar averechts werken.
In mijn hoofd had ik een plannetje uitgewerkt. Het wachten was op een geschikt moment.
'Mogen partners ook mee?' Vroeg ik toen je zei dat er een groot personelsfeest werd georganiseerd.
'Ik geloof van wel.' Zei je argeloos, onbewust van de intentie van mijn vraag.
'Ik zou wel mee willen.'
Je mond viel open van verbazing en je ogen werden zo groot als schoteltjes.
Dat meen je niet.' Je schreeuwde het haast uit.
'ik ben eigenlijk wel benieuwd naar je collega's'
'Maar ik wil niet dat je op mijn werk komt, het zijn twee gescheiden werelden, mijn baby leventje met jou en mijn werk.'
Dat is nou net het probleem, dacht ik, maar dat zei ik niet.
'Ik ga gewoon mee als je partner ik ga je daar echt niet als baby behandelen. Ik vind het gewoon belangrijk dat deel van je leven ook te kennen.'
'Ik wil op de feest volledig mezelf kunnen zijn, ik bepaal wat we op het feest doen, ik wil drinken wat ik wil. Niet dat jij een chocomelk of appelsap of zo iets voor me besteld.'
'Nee natuurlijk niet, sterker nog, ik rijd wel, kan jij zoveel bier drinken als je wilt.'
'Echt?' Vroeg je vol ongeloof.
'Ik meen het.'
Zo had je het nog niet bekeken
'Nou ok prima dan.'
Het feest was pas over 6 weken, we spraken er verder niet meer over. Het leven bestond uit de gewone routine. Ik merkte vooral in de weekends dat je volledig op kon gaan in je kleine wereldje. Je toonde geen interesse meer in voetbal of politiek, als ik het journaal zat te kijken kroop je weg en ging je met blokken spelen. Het leek er op dat je lichaam en geest zich hadden verenigd met de situatie.
Ik kon niet wachten tot je zou stoppen met werken en ook de laatste restjes volwassenheid langzaam maar zeker zouden verdwijnen.
Een week voor het feest begon ik je een beetje uit te horen over je collega's , wat voor types het waren. Je afdeling bestond uit acht personen, waaronder je baas, en twee secretaresses. Samen met vier andere collega's deed je het operationele werk. Bij eke collega had je wel een opmerking. Je baas was gierig, collega Wim een opschepper en Sonja was het meisje dat alleen maar over haar paard kon praten. Haar hele bureau stond vol met foto's.
Op de avond van het feest kleedde we ons netjes aan, je moest van mij wel een luier om, maar de fase dat je dat een probleem vond was je allang gepasseerd. Ik denk ook dat je besefte dat je niet meer zonder kon.
'Je blijft wel bij mij. Ik bepaal met wie we praten.' Ik merkte je spanning en hield mijn mond.
Het feest was in een grote zaal, de verschillende afdelingen stonden in groepjes bij elkaar. Je stelde me aan iedereen voor. Iedereen bleek elkaar al te kennen, ook de partners, ik was dus het enige nieuwe gezich en had veel aanspraak. Je keek het met argusogen aan. ik zag hoe je je best deed mijn gesprekken af te luisteren, om te horen of ik niet iets verkeerds zei.
Maar na een paar biertjes ontspande je, en liet je me mijn gang gaan.
Het was tijd om mijn plannetje tot uitvoer te brengen. Ik zorgde ervoor dat ik met Sonja in gesprek kwam. We spraken wat over koetjes en kalfjes, maar langzaam maar zeker bracht ik het gesprek op paarden. Ze vertelde voluit over haar hobby, op haar telefoon liet ze me trots haar paard zien. Hier had ik op gewacht. Ik zei dat ik vroeger ook een paard had gehad en of ze de foto's wilde zien.
Ze knikte.
Ik gaf haar mijn telefoon waarop ik een paar foto's had gezet van een willekeurig paard in een wei in de buurt.
'Er staan meer foto's op hoor, je moet even doorswipen.'
Ik kon niet zien welke foto ze bekeek, maar toen plotseling haar gezicht verstrakte en ze rood aanliep, wist ik dat ze bij de foto was aangekomen die ik er speciaal had op gezet,
'Wat is dit?'vroeg ze geschrokken.
Ze liet me een foto zien van jou in je rompertje met onmiskenbaar een hele dikke luier en een speen in je mond.
'Oh mijn god.' Reageerde ik geschokt. 'Ik dacht dat ik die foto er had afgehaald.'
Sonja keek me aan me grote vragende ogen.
'Sorry hiervoor, hoe leg ik het uit? Kan ik je iets in vertrouwen vertellen?'
Ik wachtte Sonja's antwoord niet af, en vertelde over je ABDL gevoelens. Ik beperkte mijn rol tot de trouwe partner, die de fantasieën van haar partner respecteert. Uiteraard vertelde ik niets over het regressie traject dat ik zorgvuldig ten uitvoer bracht.
'Jeetje.' Zei Sonja, ' ik had er wel eens van gehoord, maar nooit verwacht dat dat in mijn directe omgeving voorkwam.'
'Ik hoop dat je dit voor je houdt, het is al moeilijk genoeg.'
'Natuurlijk' zei Sonja. '. My lips are sealed.' Ze maakte een gebaar alsof ze haar mond dichtritste en op slot deed.
Er viel een ongemakkelijke stilte.
'Ik ga even naar het toilet' zei Sonja, die toch wat aangeslagen leek.
Het feest liep op zijn einde, je had meer bier gedronken dan goed voor je was, er zou een flinke luier nodig zijn vannacht.
We namen afscheid, ik zag Sonja in een hoekje staan met Marloes, de andere secrtaresse. Ik kon aan hun houding zien dat ze iets vertrouwelijke bespraken en ik kon ook wel raden wat.
Het zaadje dat ik had geplant was al aan het ontkiemen.
Je werk was de laatste plek waar ik geen controle over je had. We hadden dan wel goede afspraken gemaakt over het dragen van luiers, je kon je op je werk wel gewoon een volwassene zijn. Terwijl je thuis volledig als baby'tje leefde. Al moesten er nog wel een aantal stappen gezet worden in je verdere regressie. Helaas konden die stappen alleen worden gezet als ik je 24/7 tot mijn beschikking had. Je moest je werk dus opgeven, maar dat wilde je niet. Ik zou er dus voor moeten zorgen dat je zelf het inititief nam om te stoppen. Elke vorm van dwang zou alleen maar averechts werken.
In mijn hoofd had ik een plannetje uitgewerkt. Het wachten was op een geschikt moment.
'Mogen partners ook mee?' Vroeg ik toen je zei dat er een groot personelsfeest werd georganiseerd.
'Ik geloof van wel.' Zei je argeloos, onbewust van de intentie van mijn vraag.
'Ik zou wel mee willen.'
Je mond viel open van verbazing en je ogen werden zo groot als schoteltjes.
Dat meen je niet.' Je schreeuwde het haast uit.
'ik ben eigenlijk wel benieuwd naar je collega's'
'Maar ik wil niet dat je op mijn werk komt, het zijn twee gescheiden werelden, mijn baby leventje met jou en mijn werk.'
Dat is nou net het probleem, dacht ik, maar dat zei ik niet.
'Ik ga gewoon mee als je partner ik ga je daar echt niet als baby behandelen. Ik vind het gewoon belangrijk dat deel van je leven ook te kennen.'
'Ik wil op de feest volledig mezelf kunnen zijn, ik bepaal wat we op het feest doen, ik wil drinken wat ik wil. Niet dat jij een chocomelk of appelsap of zo iets voor me besteld.'
'Nee natuurlijk niet, sterker nog, ik rijd wel, kan jij zoveel bier drinken als je wilt.'
'Echt?' Vroeg je vol ongeloof.
'Ik meen het.'
Zo had je het nog niet bekeken
'Nou ok prima dan.'
Het feest was pas over 6 weken, we spraken er verder niet meer over. Het leven bestond uit de gewone routine. Ik merkte vooral in de weekends dat je volledig op kon gaan in je kleine wereldje. Je toonde geen interesse meer in voetbal of politiek, als ik het journaal zat te kijken kroop je weg en ging je met blokken spelen. Het leek er op dat je lichaam en geest zich hadden verenigd met de situatie.
Ik kon niet wachten tot je zou stoppen met werken en ook de laatste restjes volwassenheid langzaam maar zeker zouden verdwijnen.
Een week voor het feest begon ik je een beetje uit te horen over je collega's , wat voor types het waren. Je afdeling bestond uit acht personen, waaronder je baas, en twee secretaresses. Samen met vier andere collega's deed je het operationele werk. Bij eke collega had je wel een opmerking. Je baas was gierig, collega Wim een opschepper en Sonja was het meisje dat alleen maar over haar paard kon praten. Haar hele bureau stond vol met foto's.
Op de avond van het feest kleedde we ons netjes aan, je moest van mij wel een luier om, maar de fase dat je dat een probleem vond was je allang gepasseerd. Ik denk ook dat je besefte dat je niet meer zonder kon.
'Je blijft wel bij mij. Ik bepaal met wie we praten.' Ik merkte je spanning en hield mijn mond.
Het feest was in een grote zaal, de verschillende afdelingen stonden in groepjes bij elkaar. Je stelde me aan iedereen voor. Iedereen bleek elkaar al te kennen, ook de partners, ik was dus het enige nieuwe gezich en had veel aanspraak. Je keek het met argusogen aan. ik zag hoe je je best deed mijn gesprekken af te luisteren, om te horen of ik niet iets verkeerds zei.
Maar na een paar biertjes ontspande je, en liet je me mijn gang gaan.
Het was tijd om mijn plannetje tot uitvoer te brengen. Ik zorgde ervoor dat ik met Sonja in gesprek kwam. We spraken wat over koetjes en kalfjes, maar langzaam maar zeker bracht ik het gesprek op paarden. Ze vertelde voluit over haar hobby, op haar telefoon liet ze me trots haar paard zien. Hier had ik op gewacht. Ik zei dat ik vroeger ook een paard had gehad en of ze de foto's wilde zien.
Ze knikte.
Ik gaf haar mijn telefoon waarop ik een paar foto's had gezet van een willekeurig paard in een wei in de buurt.
'Er staan meer foto's op hoor, je moet even doorswipen.'
Ik kon niet zien welke foto ze bekeek, maar toen plotseling haar gezicht verstrakte en ze rood aanliep, wist ik dat ze bij de foto was aangekomen die ik er speciaal had op gezet,
'Wat is dit?'vroeg ze geschrokken.
Ze liet me een foto zien van jou in je rompertje met onmiskenbaar een hele dikke luier en een speen in je mond.
'Oh mijn god.' Reageerde ik geschokt. 'Ik dacht dat ik die foto er had afgehaald.'
Sonja keek me aan me grote vragende ogen.
'Sorry hiervoor, hoe leg ik het uit? Kan ik je iets in vertrouwen vertellen?'
Ik wachtte Sonja's antwoord niet af, en vertelde over je ABDL gevoelens. Ik beperkte mijn rol tot de trouwe partner, die de fantasieën van haar partner respecteert. Uiteraard vertelde ik niets over het regressie traject dat ik zorgvuldig ten uitvoer bracht.
'Jeetje.' Zei Sonja, ' ik had er wel eens van gehoord, maar nooit verwacht dat dat in mijn directe omgeving voorkwam.'
'Ik hoop dat je dit voor je houdt, het is al moeilijk genoeg.'
'Natuurlijk' zei Sonja. '. My lips are sealed.' Ze maakte een gebaar alsof ze haar mond dichtritste en op slot deed.
Er viel een ongemakkelijke stilte.
'Ik ga even naar het toilet' zei Sonja, die toch wat aangeslagen leek.
Het feest liep op zijn einde, je had meer bier gedronken dan goed voor je was, er zou een flinke luier nodig zijn vannacht.
We namen afscheid, ik zag Sonja in een hoekje staan met Marloes, de andere secrtaresse. Ik kon aan hun houding zien dat ze iets vertrouwelijke bespraken en ik kon ook wel raden wat.
Het zaadje dat ik had geplant was al aan het ontkiemen.
Incontinent baby
Nieuw lid
Wat een super vervolg..Top gedaan
diaper willie
Superlid
Wat spannend.. wil je ons niet zo lang laten wachten met het volgende deel alsjeblieft
Erik-diaper
Superlid
Beklemmend. Beangstigend. Geschreven alsof het echt zo kan gebeuren (compliment dus).
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Nu zullen alle collega's het dus snel weten en, dan.........?
Ben benieuwd en, ook wat dit voor gevolgen heeft voor Sonja
Ben benieuwd en, ook wat dit voor gevolgen heeft voor Sonja
