luierfan_boy
Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
Hier een nieuw verhaal.
Verwacht geen poep/pies/plas verhaaltjes, ook geen AB.
DL komt er wel in voor, maar later pas..
Verder is het best wel een heftig eerste hoofdstuk gelijk, ik beloof dat het volgende hoofdstuk
sfeervoller gaat worden!
Dit is btw ook om terug te denken & respect te hebben voor de mensen niet het geluk hebben om in een gelukkig gezin te leven
Enjoy!
Steve keek nog een laatste keer naar het smsje van Arwin en bevestigde een laatste maal dat hij 8 uur bij hem moest zijn.
“Eten!” riep zijn moeder zoals gebruikelijk vanaf de onderste treden van de trap.
“Kom eraan!” Riep Steve. Eerst liep hij nog even naar het raam. Toen hij de beige-kleurige lamellen een stukje opzij schoof waardoor er een kiertje ontstond, zag Steve tot zijn verbazing dat het weer begon te sneeuwen. Kleine, witte puntjes die bijna niet meer te zien waren vanwege de donkere straat en welke maar heel minimaal belicht werd door hier en daar een lantaarnpaal. Er verscheen een glimlach toen hij dacht aan de tijd die hij straks zou gaan krijgen.
Toen hij de deur die gang en huiskamer scheidde een tweede keer open hoorde gaan, bespaarde hij zijn moeder maar een tweede keer roepen door naar beneden te lopen. Ze hadden het per slot van rekening al moeilijk genoeg. Pas onderaan de trap merkte hij dat het zijn vader was die thuis kwam van het werk en zijn jas en schoenen opborg.
“Hey pap!” begroette Steve zijn vader opgewekt. “Hey.” Kreeg hij mompelend terug. Er verscheen een flauw glimlachje, maar zijn blik stond verre weg van aanwezig, en dat in de periode dat hij weer werk had kunnen vinden.
“Is er iets?” Probeerde Joshua, gewend aan het feit automatisch wat aan de hand was als zijn vader zo afwezig was.
Hij streek een hand over zijn kortgeknipte, bruin haar en slaakte een zucht.
“Ik ben ontslagen..” Sprak zijn vader bedroefd. Hij deed de deur naar de huiskamer open en stapte naar binnen. Het totaalplaatje voelde hol aan.
“Waarom?” schoot Joshua er vluchtig uit toen hij naast zijn vader aan tafel aanschoof. Er stond een metaalkleurige pan vol met een minimaal hoopje dampende boerenkool op tafel. Als topje van de ijsberg lag er één grote worst op. Ze hadden net genoeg geld voor een avondmaal als deze.
Joshua slikte bij die aanblik vrijwel direct zijn eetlust weg en begon met zwetende handen het verhaal van zijn vader aan te horen.
“Het is heel simpel” sprak hij nonchalant. “Er zijn te veel mensen met mijn functie binnen het bedrijf en daarom dumpen ze maar een paar vanwege de bezuinigingen, terwijl de baas ondertussen de meest dure likeuren en sigaren met het bedrijfsgeld betaald.” Hij stopte even. Zijn mond verkrulde en hij keek bedenkelijk voor zich uit. Vader had een goede opleiding gevolgd, maar heeft – net zoals moeder nu nog steeds – tot kort geen werk kunnen vinden.
“De schoften!” maakte moeder af. Joshua keek op van zijn lege bord en zag dat haar moeder trillend een plukje van haar zwarte, stijle haar achter haar oor strook.
“Is die directeur daar al eens op aangesproken dan?”vroeg Joshua om de pijnlijke stilte te verbreken.
“Al meer dan eens, jongen. Maar als antwoord krijg je dan dat hij dure middelen nodig heeft om zijn klanten tevreden te houden tijdens ‘belangrijke’ gesprekken.” Er klonk een vlaag van walging in zijn stem. Lomp pakte hij de speciaal daarvoor neergelegde lepel en begon zijn bord vol te scheppen met boerenkool. Vervolgens sneed hij – met zijn hoofd bij andere zaken heel anders – 4 ongelijke stukken.
Daisy reageerde hier meteen op en pakte gulzig het grootste stuk rookworst. Joshua voelde opluchting over zich heen komen toen hij haar aankeek en eraan dacht dat zij als 6 jarige nog te klein was om dit soort zaken te snappen. Joshua keek geïntrigeerd naar haar toen ze in alle concentratie haar rookworst in kleine stukjes probeerde te snijden. Het mes schoot steeds weg, waarna ze het steeds weer opnieuw probeerde. Ze is een doorbijter, net zoals haar broer.
Hij werd uit zijn bedenking gehaald toen er iets trilde in zijn broekzak. Steve pakte zijn mobiel uit zijn broekzak en nam op.
“ hey man, vind je het goed als Lisanne en Lotte ook mee gaan vanavond?” Hij floot het bekende wijsje er achter aan.
“Ja is best.” Stemde Steve nog steeds wat afwezig in.
“Is alles goed?” Vroeg zijn beste vriend Daniel.
“Ja. Nee…” Sprak Steve twijfelend. Hij stond op van tafel, pakte zijn stuk rookworst tussen 2 vingers en liep naar boven. Normale ouders zouden hem er bij deze actie er strikt op wijzen ‘hoe de regels in huis’ waren, maar zijn ouders hadden dat niet in zich. Nooit gehad. Hij liep de trap op en hoorde nog een paar keer het schelle schel geluid door zijn telefoon – die hij nog steeds tegen zijn oor drukte - dat Daniel ongeduldig vroeg of hij er nog was. Toen Steve wist dat Daniel op het punt stond om op te hangen, leunde hij op het midden van de trap tegen de wand aan en zei: “m’n pa is ontslagen…” Zijn stem klonk bedroefd en traag. De enige reden dat hij dit zei was omdat Daniel anders de hele avond aan zijn hoofd zou zeuren met de vraag ‘of het wel goed gaat’, maar ook omdat hij wist dat Daniel nooit zo goed was geweest in medelij tonen. Hierdoor hoefde hij tenminste geen verhalen te horen hoe erg met leven soms tegen zit, of dergelijke dingen, want dat was wel het laatste waar Steve op zat te wachten.
Steve kneep van frustatie zijn handen ineen en merkte toen pas weer dat hij nog een koude rookworst vast hield. Snel propte hij het stuk in zijn mond, denkend aan het feit dat ze tijdens het bioscoop bezoek straks toch weer iets gingen kopen om de honger te stillen.
“Sorry dat ik even geen antwoord gaf, gezeik thuis. Moet ophangen. Tot zo” Een kort piepje bevestigde Daniel zijn uitspraak. Steve stak zijn mobiel weer in z’n zak en wilde net naar boven lopen om zich te gaan omkleden toen hij opeens de harde stem van zijn vader hoorde galmen vanuit de huiskamer. Steve bevroor en spitste zijn oren terwijl hij zich alleen nog maar concentreerde op het gesprek – of beter gezegd op het begin van alweer een ruzie.
“..Maar je weet dondersgoed dat we niet rond kunnen komen van alleen mijn flut baantje in de supermarkt, Rik!” Viel zijn moeder Rik in de rede.
‘Ze heeft dus wel een baantje, leuk dat ze het even mededeelde’, dacht Steve.
Haar stem bezat angst, frustratie, maar bovenal een bezorgdheid tegenover Daisy en Steve zelf.
“Ja, ik weet dat we het van mijn baan moesten hebben, in alle opzichten, maar blijf wel onthouden dat het niet mijn schuld was dat ik nu werkloos ben. Ik zou er alles aan kunnen doe-…”
“We gaan nu nog verder in de bijstand komen.” Onderbrak moeder hem op bijna fluisterende toon, maar toch staakte vader zijn harde toon. Steve zag in zijn waanbeeld voor zich hoe moeder nu met tranen in haar ogen voor zich uit staarde.
“Als je ook al geen vertrouwen meer in mij hebt, rot dan toch gewoon op!” Dreunde zijn vader het huis door, gevolgd door een doffe, maar keiharde klap waarbij gerinkel gepaard ging. Steve wist dat hij uit pure frustratie met zijn vuist op tafel had geslagen en dat daardoor het bestek en de – waarschijnlijk nog lege – borden hevig trilden. De rillingen liepen over zijn rug.
Vlak na de klap klonk er opeens een hard gehuil. Steve reageerde meteen en liep vlug weer naar beneden om vervolgens de deur naar de huiskamer te openen. Niemand leek zijn abrupte binnenkomst opgemerkt hebben, wat misschien maar beter was ook.
Steve liep met grote passen naar de stoel van Daisy en zetten zijn handen onder haar oksels. Ze trok haar op rustige wijze uit haar stoel en zette haar op de grond. De knuffel – waarvan hij altijd gedacht het dat het een soort konijn voorstelde- hield ze ondersteboven, maar stevig in haar kleine vuistjes. Toen ze met beide benen naast haar stoel stond duwde ze het pootje van de konijn in haar gezicht om haar tranen af te vegen.
“Konijnenpootjes geven geluk, wist dat je dat?” fluisterde Steve haar toe. Ze knikte even en vervolgens verscheen er een glimlach op haar gezicht. Vlak daarna begonnen de ouders weer hevig ruzie te maken. Steve strook vermoeid met de bal van zijn hand over zijn voorhoofd.
“Kom, dan gaan we naar boven.” Stelde Steve voor toen ze stilletjes weer begon te huilen. Hij schoof zijn omvangrijke hand – geërfd van zijn vader – in die van Daisy en begeleide haar naar boven. Ze liep traag en met moeite met hem mee, maar Steve wist dat ze niets liever wilde dan ontvluchten aan deze keiharde werkelijkheid. Het ging er zo namelijk vaak aan toe. Deze keer hadden ze een excuus ruzie maken over het ontslag van vader, maar volgende week gaat het weer over het feit dat zijn moeder niet snel genoeg was met eten koken, of dat zijn vader te veel geld uitgaf. Het gaf hem een altijd een verontrustend gevoel van binnen. Hij hield Daisy’s hand wat steviger vast met het fantaserende idee dat hij hierdoor haar angst af kon voeren en in zijn eigen lichaam stoppen.
Ze liepen de trap op naar boven en langs Steve’s eigen kamer. Hij moest plotseling weer terugdenken aan het feit dat hij een uur geleden nog met een verwachtingsvol gevoel voor de resterende tijd vanavond naar buiten stond te kijken.
Toen ze in Daisy’ kamer stonden ging ze vrijwel meteen op bed zitten. Het viel hem op dat ze haar knuffel wel heel erg stevig vast had. Daisy was al sinds haar geboorte gek op knuffels en putte er kracht uit in momenten als deze. Steve daarin tegen, had helemaal niks met knuffels. Hij haalde zijn kracht uit andere mensen die om hem gaven en Daniel was daar éen van.
“Waarom hebben pappa en mamma altijd ruzie?” prevelde Daisy. Ze keek Steve met grote, betraande ogen aan. Hij strook een verdwaalde pluk haar uit haar ogen en begon:
“Sommige mensen kunnen het niet altijd goed met elkaar vinden. Het lijkt op het eerste gezicht – de eerste paar maanden dus – alsof je voor elkaar gemaakt bent, maar wanneer je elkaar naderhand langer en beter kent stuit je soms op botsingen. Als een puzzel die niet altijd goed in elkaar past, alleen gaat het dan om opmerkingen of soms zelfs maar een gebaar dat bij de ander in het verkeerde keelgat schiet. Hier kan de andere persoon boos en verontwaardigd op reageren en gaan boze opmerkingen terugzeggen. De andere persoon wilt dit natuurlijk niet, en zegt weer iets terug. Zo gaat het er steeds bozer aan toe, totdat beide personen er genoeg van hebben en weg gaan” Ze keek met facinerende ogen toe.
“Gaan pappa en mamma dan ook weg?” vroeg ze. Steve bedoelde met zijn voorbeeld eigenlijk dat ze een rondje gingen lopen en daarna met een uitdrukkingsloos gezicht waar aanschoven in het dagelijkse leven en vervolgens weer opnieuw ruzie te krijgen.
“wie weet..” Steve stelde die vraag zelf nog eens in zijn hoofd, maar kon gek genoeg geen antwoord bedenken. Hij wist ook dat Daisy waarschijnlijk de helft niet begreep, maar het hield haar tenminste met haar gedachtes van slechte dingen af.
“Zullen we een film kij-..” Steve stopte abrupt met praten. Beneden klonk een harde klap van hout dat ergens op werd stukgeslagen, gevolgd door een kort gekrijs. Steve knalde van binnen, net als Daisy, alleen zij reageerde er anders op; Ze begon weer stilletjes te huilen. Steve liet Daisy even alleen, liep naar zijn kamer en begon zich razend snel om te kleden. Bij elke beweging die hij met schokkende tussenpozes nam, trilden zijn handen. Nadat hij het al klaargelegde stapeltje nette kleding aan had getrokken pakte hij Daisy bij haar hand en liep naar beneden. Terwijl hij haar onder nog steeds luid geschreeuw vroeg om haar jas en schoenen aan te doen keek hij even door het glas van de deur naar de huiskamer. Haar moeder lag met haar armen leunend op de grond. Haar lange haar viel over haar schouder en de puntjes speelde stuiterend over de vloer. Steve durfde niet verder te kijken dan haar achterhoofd. In zijn ooghoek zag hij wel haar vader voor haar stond met een afgebroken stuk hout. Steve wilde er niet aan denken waar hij dat tegen kapot had geslagen. Zijn vuisten balden zich desondanks.
“Klaar..” prevelde Daisy. Steve bleef nog steeds staren naar het licht bewegende achterhoofd van zijn moeder. Hij wilde absoluut niet onder haar kijken, want hij wist dat daar bloed lag. En dat plaatje zou hij van zijn leven niet uit zijn hoofd krijgen.
Enigszins stijf draaide hij zich om, nog zonder jas en schoenen aan. Daisy keek hem quasi verontwaardigd aan toen Steve op rap tempo ook zijn extra kledij aantrok. Hij gispte zijn sleutelbos uit het donkergroen geverfde hokje dat aan de muur hing.
Niet veel later liepen ze zonder handschoenen of andere kleding die hun beschermde tegen de witte sneeuwvlokken die constact hun zicht belemmerde. Steve had geen kleding nodig om warm te blijven, hij kookte al van binnen sinds de klap van hout op..
Het was gelukkig maar een paar straten lopen tot het huis van Mevrouw Witjers. Daisy ging op haar tenen staan en drukte vol verwachting de deurbel in. Er verscheen weer eindelijk weer iets dat weg had van een vredige blik in haar ogen.
“Steve? Daisy?” Vroeg Mevrouw Witjers verontwaardigd toen Diasy aangebeld had. Ze voelde zich blijkbaar overvallen, en liet dit ook duidelijk merken.
Haar pluizige, witte haar stond alle kanten op en ze droeg een kleurrijk bloementje schoort. Het deed bijna pijn aan Steve zijn ogen om deze kleuren opeens te moeten aanschouwen na zo’n duistere ingreep daarnet. Ze was rond de 50 jaar oud.
“Het spijt me, maar het kon niet anders. En zoals u laatst nog had gezegd kon ze altijd bij u terecht” Steve merkte het meer op dan dat hij het zei. Het klonk ook verre weg van beleefd, maar zijn hoofd stond nou eenmaal niet naar beleefdheid nu.
Mevrouw Witjers was al sinds de geboorte van Steve bevriend met zijn ouders. Ze was wat warrig qua karakter, maar een beter hart was zeldzaam. Hier maakten zijn ouders dan ook met vriendelijk gebaar gebruik van door Mevrouw Witjers te laten oppassen op Steve en Daisy. Steve had een hele geschiedenis bij haar: van de babytijd waar ze altijd zijn luiers verschoonde, de kleutertijd waar ze hem het liefst vast wilde binden omdat hij altijd weg kroop, tot de later schooltijd als eindperron. Sinds hij op de middelbare school zat, zagen ze elkaar alleen maar wanneer het zo uitkwam dat Steve, Daisy weg moest brengen zodat ze op haar kon oppassen. Of in situaties als deze vanavond; al was dit nog nooit voorgevallen, Mevrouw Witjers heeft Steve meerdere malen op het hart gedrukt dat hij in situaties als deze vanavond, altijd hulp nog verwachten van haar.
“Wil jij ook hier blijven, Steve?” fluisterde Mevrouw Witjers. Er klonk kalmte in haar stem, maar ook háár hart bonkte een slag harder sinds hun onverwachte verschijning. Het begon inmiddels aardig hard te regenen.
“Aanlokkend, maar ik moet nog wat doen. Is het goed als ik Daisy morgenvroeg weer kom ophalen?” Hij deed ondertussen een stap naar voren om onder het korte afdakje te schuilen. Hij keek even intrigerend naar Daisy. Ze hield in haar ene hand de knuffel met een stevige greep bij zijn nek vast, terwijl haar andere arm omhoog was aan de hand van die van Mevrouw Witjers. Ze keek bedroefd naar de drempel vanuit de deurpost.
“Is prima jongen” Nog voor Steve de moeilijkste vraag van dit gesprek kon stellen, viel Mevrouw Witjers hem enigsinds onbehouwen in de reden: “Ja, ik heb nog een stuk of 5 luiers over. Meer dan genoeg voor1 nacht dus.” Ze keek met medelij naar Daisy, die haar een beledigende blik teruggaf maar vervolgens weer bedroefd naar de drempel staarde.
“Mooi, tot ziens.” Hij gaf Daisy een korte knuffel en stapte toen de luid tikkende regen weer in. Hij was het netjes bijgehouden tuintje nog niet uit en de deur sloeg met een – naar Steve zijn idee – luide klap dicht.
Steve voelde zich leeg en eenzaam van binnen. Hij wierp een vluchtige blik op zijn mobieltje. 18:55.
Hij had om 9 uur afgesproken bij de bioscoop van Leiden. Half 9 met Daniel in de bus stappen, dus hij besloot om nog even langs te gaan bij Nikky, een goede vriendin. Hij voelde zich net een trein die van perron naar perron ging. Toch kon hij hier een stuk beter mee leven, dan boven met Daisy de tijd van storm uit te zitten, terwijl ze het geraas beneden aan moesten horen.
In een fractie van een seconde klapte Steve zijn bovenlichaam instinctief naar voren terwijl hij zich een kwartslag omdraaide en met zijn voeten op de rand van de stoep stonden. Hij braakte het weinige avondeten met een kokhalzend geluid uit. De put die tegen de stoeprand lag samenwerkend met de regen zorgde ervoor dat het snel weer verdwenen was. Wat niet zo snel verdween, was het ziekelijke gevoel binnen in Steve. Hij was nu echt gebroken, ondanks zijn zelfstandige en sterke houding van de laatste maanden…
“Every man has a breaking point…”
Hij had zichzelf instinctief meer 20 minuten door de straten laten zwerven met het patroon hoe hij Nikky kon bereiken in ergens heel diep in zich achterhoofd.
Er speelden zich echter hele andere zaken voort in zijn hoofd. Van het idee dat Daisy hem misschien zo had kunnen zien tot het beeld in zijn derde oog van zijn vader die – wild tegenstribbelend – door de politie werd afgevoerd en zijn moeder die op een brancard naar een ambulance werd gebracht die voor hun huis stond geparkeerd. Mensen die toekeken hoe het ‘stelletje ongeregeld’ zich deze keer weer in de nesten had gewerkt, terwijl er een groot teken van medelijden voor de kleine Daisy op hen gezicht verschenen was.
‘Want Steve was oud genoeg om zichzelf te redden.’
Deze gedachtes hadden hem nog meerdere malen laten braken en zorgde ervoor dat er constant tranen over zijn wangen rolden, hoewel deze tranen weer weggevaagd werden door de voortdurende regen, alsof ze toch niet van waarde waren….
Verwacht geen poep/pies/plas verhaaltjes, ook geen AB.
DL komt er wel in voor, maar later pas..
Verder is het best wel een heftig eerste hoofdstuk gelijk, ik beloof dat het volgende hoofdstuk
sfeervoller gaat worden!
Dit is btw ook om terug te denken & respect te hebben voor de mensen niet het geluk hebben om in een gelukkig gezin te leven
Enjoy!
Steve keek nog een laatste keer naar het smsje van Arwin en bevestigde een laatste maal dat hij 8 uur bij hem moest zijn.
“Eten!” riep zijn moeder zoals gebruikelijk vanaf de onderste treden van de trap.
“Kom eraan!” Riep Steve. Eerst liep hij nog even naar het raam. Toen hij de beige-kleurige lamellen een stukje opzij schoof waardoor er een kiertje ontstond, zag Steve tot zijn verbazing dat het weer begon te sneeuwen. Kleine, witte puntjes die bijna niet meer te zien waren vanwege de donkere straat en welke maar heel minimaal belicht werd door hier en daar een lantaarnpaal. Er verscheen een glimlach toen hij dacht aan de tijd die hij straks zou gaan krijgen.
Toen hij de deur die gang en huiskamer scheidde een tweede keer open hoorde gaan, bespaarde hij zijn moeder maar een tweede keer roepen door naar beneden te lopen. Ze hadden het per slot van rekening al moeilijk genoeg. Pas onderaan de trap merkte hij dat het zijn vader was die thuis kwam van het werk en zijn jas en schoenen opborg.
“Hey pap!” begroette Steve zijn vader opgewekt. “Hey.” Kreeg hij mompelend terug. Er verscheen een flauw glimlachje, maar zijn blik stond verre weg van aanwezig, en dat in de periode dat hij weer werk had kunnen vinden.
“Is er iets?” Probeerde Joshua, gewend aan het feit automatisch wat aan de hand was als zijn vader zo afwezig was.
Hij streek een hand over zijn kortgeknipte, bruin haar en slaakte een zucht.
“Ik ben ontslagen..” Sprak zijn vader bedroefd. Hij deed de deur naar de huiskamer open en stapte naar binnen. Het totaalplaatje voelde hol aan.
“Waarom?” schoot Joshua er vluchtig uit toen hij naast zijn vader aan tafel aanschoof. Er stond een metaalkleurige pan vol met een minimaal hoopje dampende boerenkool op tafel. Als topje van de ijsberg lag er één grote worst op. Ze hadden net genoeg geld voor een avondmaal als deze.
Joshua slikte bij die aanblik vrijwel direct zijn eetlust weg en begon met zwetende handen het verhaal van zijn vader aan te horen.
“Het is heel simpel” sprak hij nonchalant. “Er zijn te veel mensen met mijn functie binnen het bedrijf en daarom dumpen ze maar een paar vanwege de bezuinigingen, terwijl de baas ondertussen de meest dure likeuren en sigaren met het bedrijfsgeld betaald.” Hij stopte even. Zijn mond verkrulde en hij keek bedenkelijk voor zich uit. Vader had een goede opleiding gevolgd, maar heeft – net zoals moeder nu nog steeds – tot kort geen werk kunnen vinden.
“De schoften!” maakte moeder af. Joshua keek op van zijn lege bord en zag dat haar moeder trillend een plukje van haar zwarte, stijle haar achter haar oor strook.
“Is die directeur daar al eens op aangesproken dan?”vroeg Joshua om de pijnlijke stilte te verbreken.
“Al meer dan eens, jongen. Maar als antwoord krijg je dan dat hij dure middelen nodig heeft om zijn klanten tevreden te houden tijdens ‘belangrijke’ gesprekken.” Er klonk een vlaag van walging in zijn stem. Lomp pakte hij de speciaal daarvoor neergelegde lepel en begon zijn bord vol te scheppen met boerenkool. Vervolgens sneed hij – met zijn hoofd bij andere zaken heel anders – 4 ongelijke stukken.
Daisy reageerde hier meteen op en pakte gulzig het grootste stuk rookworst. Joshua voelde opluchting over zich heen komen toen hij haar aankeek en eraan dacht dat zij als 6 jarige nog te klein was om dit soort zaken te snappen. Joshua keek geïntrigeerd naar haar toen ze in alle concentratie haar rookworst in kleine stukjes probeerde te snijden. Het mes schoot steeds weg, waarna ze het steeds weer opnieuw probeerde. Ze is een doorbijter, net zoals haar broer.
Hij werd uit zijn bedenking gehaald toen er iets trilde in zijn broekzak. Steve pakte zijn mobiel uit zijn broekzak en nam op.
“ hey man, vind je het goed als Lisanne en Lotte ook mee gaan vanavond?” Hij floot het bekende wijsje er achter aan.
“Ja is best.” Stemde Steve nog steeds wat afwezig in.
“Is alles goed?” Vroeg zijn beste vriend Daniel.
“Ja. Nee…” Sprak Steve twijfelend. Hij stond op van tafel, pakte zijn stuk rookworst tussen 2 vingers en liep naar boven. Normale ouders zouden hem er bij deze actie er strikt op wijzen ‘hoe de regels in huis’ waren, maar zijn ouders hadden dat niet in zich. Nooit gehad. Hij liep de trap op en hoorde nog een paar keer het schelle schel geluid door zijn telefoon – die hij nog steeds tegen zijn oor drukte - dat Daniel ongeduldig vroeg of hij er nog was. Toen Steve wist dat Daniel op het punt stond om op te hangen, leunde hij op het midden van de trap tegen de wand aan en zei: “m’n pa is ontslagen…” Zijn stem klonk bedroefd en traag. De enige reden dat hij dit zei was omdat Daniel anders de hele avond aan zijn hoofd zou zeuren met de vraag ‘of het wel goed gaat’, maar ook omdat hij wist dat Daniel nooit zo goed was geweest in medelij tonen. Hierdoor hoefde hij tenminste geen verhalen te horen hoe erg met leven soms tegen zit, of dergelijke dingen, want dat was wel het laatste waar Steve op zat te wachten.
Steve kneep van frustatie zijn handen ineen en merkte toen pas weer dat hij nog een koude rookworst vast hield. Snel propte hij het stuk in zijn mond, denkend aan het feit dat ze tijdens het bioscoop bezoek straks toch weer iets gingen kopen om de honger te stillen.
“Sorry dat ik even geen antwoord gaf, gezeik thuis. Moet ophangen. Tot zo” Een kort piepje bevestigde Daniel zijn uitspraak. Steve stak zijn mobiel weer in z’n zak en wilde net naar boven lopen om zich te gaan omkleden toen hij opeens de harde stem van zijn vader hoorde galmen vanuit de huiskamer. Steve bevroor en spitste zijn oren terwijl hij zich alleen nog maar concentreerde op het gesprek – of beter gezegd op het begin van alweer een ruzie.
“..Maar je weet dondersgoed dat we niet rond kunnen komen van alleen mijn flut baantje in de supermarkt, Rik!” Viel zijn moeder Rik in de rede.
‘Ze heeft dus wel een baantje, leuk dat ze het even mededeelde’, dacht Steve.
Haar stem bezat angst, frustratie, maar bovenal een bezorgdheid tegenover Daisy en Steve zelf.
“Ja, ik weet dat we het van mijn baan moesten hebben, in alle opzichten, maar blijf wel onthouden dat het niet mijn schuld was dat ik nu werkloos ben. Ik zou er alles aan kunnen doe-…”
“We gaan nu nog verder in de bijstand komen.” Onderbrak moeder hem op bijna fluisterende toon, maar toch staakte vader zijn harde toon. Steve zag in zijn waanbeeld voor zich hoe moeder nu met tranen in haar ogen voor zich uit staarde.
“Als je ook al geen vertrouwen meer in mij hebt, rot dan toch gewoon op!” Dreunde zijn vader het huis door, gevolgd door een doffe, maar keiharde klap waarbij gerinkel gepaard ging. Steve wist dat hij uit pure frustratie met zijn vuist op tafel had geslagen en dat daardoor het bestek en de – waarschijnlijk nog lege – borden hevig trilden. De rillingen liepen over zijn rug.
Vlak na de klap klonk er opeens een hard gehuil. Steve reageerde meteen en liep vlug weer naar beneden om vervolgens de deur naar de huiskamer te openen. Niemand leek zijn abrupte binnenkomst opgemerkt hebben, wat misschien maar beter was ook.
Steve liep met grote passen naar de stoel van Daisy en zetten zijn handen onder haar oksels. Ze trok haar op rustige wijze uit haar stoel en zette haar op de grond. De knuffel – waarvan hij altijd gedacht het dat het een soort konijn voorstelde- hield ze ondersteboven, maar stevig in haar kleine vuistjes. Toen ze met beide benen naast haar stoel stond duwde ze het pootje van de konijn in haar gezicht om haar tranen af te vegen.
“Konijnenpootjes geven geluk, wist dat je dat?” fluisterde Steve haar toe. Ze knikte even en vervolgens verscheen er een glimlach op haar gezicht. Vlak daarna begonnen de ouders weer hevig ruzie te maken. Steve strook vermoeid met de bal van zijn hand over zijn voorhoofd.
“Kom, dan gaan we naar boven.” Stelde Steve voor toen ze stilletjes weer begon te huilen. Hij schoof zijn omvangrijke hand – geërfd van zijn vader – in die van Daisy en begeleide haar naar boven. Ze liep traag en met moeite met hem mee, maar Steve wist dat ze niets liever wilde dan ontvluchten aan deze keiharde werkelijkheid. Het ging er zo namelijk vaak aan toe. Deze keer hadden ze een excuus ruzie maken over het ontslag van vader, maar volgende week gaat het weer over het feit dat zijn moeder niet snel genoeg was met eten koken, of dat zijn vader te veel geld uitgaf. Het gaf hem een altijd een verontrustend gevoel van binnen. Hij hield Daisy’s hand wat steviger vast met het fantaserende idee dat hij hierdoor haar angst af kon voeren en in zijn eigen lichaam stoppen.
Ze liepen de trap op naar boven en langs Steve’s eigen kamer. Hij moest plotseling weer terugdenken aan het feit dat hij een uur geleden nog met een verwachtingsvol gevoel voor de resterende tijd vanavond naar buiten stond te kijken.
Toen ze in Daisy’ kamer stonden ging ze vrijwel meteen op bed zitten. Het viel hem op dat ze haar knuffel wel heel erg stevig vast had. Daisy was al sinds haar geboorte gek op knuffels en putte er kracht uit in momenten als deze. Steve daarin tegen, had helemaal niks met knuffels. Hij haalde zijn kracht uit andere mensen die om hem gaven en Daniel was daar éen van.
“Waarom hebben pappa en mamma altijd ruzie?” prevelde Daisy. Ze keek Steve met grote, betraande ogen aan. Hij strook een verdwaalde pluk haar uit haar ogen en begon:
“Sommige mensen kunnen het niet altijd goed met elkaar vinden. Het lijkt op het eerste gezicht – de eerste paar maanden dus – alsof je voor elkaar gemaakt bent, maar wanneer je elkaar naderhand langer en beter kent stuit je soms op botsingen. Als een puzzel die niet altijd goed in elkaar past, alleen gaat het dan om opmerkingen of soms zelfs maar een gebaar dat bij de ander in het verkeerde keelgat schiet. Hier kan de andere persoon boos en verontwaardigd op reageren en gaan boze opmerkingen terugzeggen. De andere persoon wilt dit natuurlijk niet, en zegt weer iets terug. Zo gaat het er steeds bozer aan toe, totdat beide personen er genoeg van hebben en weg gaan” Ze keek met facinerende ogen toe.
“Gaan pappa en mamma dan ook weg?” vroeg ze. Steve bedoelde met zijn voorbeeld eigenlijk dat ze een rondje gingen lopen en daarna met een uitdrukkingsloos gezicht waar aanschoven in het dagelijkse leven en vervolgens weer opnieuw ruzie te krijgen.
“wie weet..” Steve stelde die vraag zelf nog eens in zijn hoofd, maar kon gek genoeg geen antwoord bedenken. Hij wist ook dat Daisy waarschijnlijk de helft niet begreep, maar het hield haar tenminste met haar gedachtes van slechte dingen af.
“Zullen we een film kij-..” Steve stopte abrupt met praten. Beneden klonk een harde klap van hout dat ergens op werd stukgeslagen, gevolgd door een kort gekrijs. Steve knalde van binnen, net als Daisy, alleen zij reageerde er anders op; Ze begon weer stilletjes te huilen. Steve liet Daisy even alleen, liep naar zijn kamer en begon zich razend snel om te kleden. Bij elke beweging die hij met schokkende tussenpozes nam, trilden zijn handen. Nadat hij het al klaargelegde stapeltje nette kleding aan had getrokken pakte hij Daisy bij haar hand en liep naar beneden. Terwijl hij haar onder nog steeds luid geschreeuw vroeg om haar jas en schoenen aan te doen keek hij even door het glas van de deur naar de huiskamer. Haar moeder lag met haar armen leunend op de grond. Haar lange haar viel over haar schouder en de puntjes speelde stuiterend over de vloer. Steve durfde niet verder te kijken dan haar achterhoofd. In zijn ooghoek zag hij wel haar vader voor haar stond met een afgebroken stuk hout. Steve wilde er niet aan denken waar hij dat tegen kapot had geslagen. Zijn vuisten balden zich desondanks.
“Klaar..” prevelde Daisy. Steve bleef nog steeds staren naar het licht bewegende achterhoofd van zijn moeder. Hij wilde absoluut niet onder haar kijken, want hij wist dat daar bloed lag. En dat plaatje zou hij van zijn leven niet uit zijn hoofd krijgen.
Enigszins stijf draaide hij zich om, nog zonder jas en schoenen aan. Daisy keek hem quasi verontwaardigd aan toen Steve op rap tempo ook zijn extra kledij aantrok. Hij gispte zijn sleutelbos uit het donkergroen geverfde hokje dat aan de muur hing.
Niet veel later liepen ze zonder handschoenen of andere kleding die hun beschermde tegen de witte sneeuwvlokken die constact hun zicht belemmerde. Steve had geen kleding nodig om warm te blijven, hij kookte al van binnen sinds de klap van hout op..
Het was gelukkig maar een paar straten lopen tot het huis van Mevrouw Witjers. Daisy ging op haar tenen staan en drukte vol verwachting de deurbel in. Er verscheen weer eindelijk weer iets dat weg had van een vredige blik in haar ogen.
“Steve? Daisy?” Vroeg Mevrouw Witjers verontwaardigd toen Diasy aangebeld had. Ze voelde zich blijkbaar overvallen, en liet dit ook duidelijk merken.
Haar pluizige, witte haar stond alle kanten op en ze droeg een kleurrijk bloementje schoort. Het deed bijna pijn aan Steve zijn ogen om deze kleuren opeens te moeten aanschouwen na zo’n duistere ingreep daarnet. Ze was rond de 50 jaar oud.
“Het spijt me, maar het kon niet anders. En zoals u laatst nog had gezegd kon ze altijd bij u terecht” Steve merkte het meer op dan dat hij het zei. Het klonk ook verre weg van beleefd, maar zijn hoofd stond nou eenmaal niet naar beleefdheid nu.
Mevrouw Witjers was al sinds de geboorte van Steve bevriend met zijn ouders. Ze was wat warrig qua karakter, maar een beter hart was zeldzaam. Hier maakten zijn ouders dan ook met vriendelijk gebaar gebruik van door Mevrouw Witjers te laten oppassen op Steve en Daisy. Steve had een hele geschiedenis bij haar: van de babytijd waar ze altijd zijn luiers verschoonde, de kleutertijd waar ze hem het liefst vast wilde binden omdat hij altijd weg kroop, tot de later schooltijd als eindperron. Sinds hij op de middelbare school zat, zagen ze elkaar alleen maar wanneer het zo uitkwam dat Steve, Daisy weg moest brengen zodat ze op haar kon oppassen. Of in situaties als deze vanavond; al was dit nog nooit voorgevallen, Mevrouw Witjers heeft Steve meerdere malen op het hart gedrukt dat hij in situaties als deze vanavond, altijd hulp nog verwachten van haar.
“Wil jij ook hier blijven, Steve?” fluisterde Mevrouw Witjers. Er klonk kalmte in haar stem, maar ook háár hart bonkte een slag harder sinds hun onverwachte verschijning. Het begon inmiddels aardig hard te regenen.
“Aanlokkend, maar ik moet nog wat doen. Is het goed als ik Daisy morgenvroeg weer kom ophalen?” Hij deed ondertussen een stap naar voren om onder het korte afdakje te schuilen. Hij keek even intrigerend naar Daisy. Ze hield in haar ene hand de knuffel met een stevige greep bij zijn nek vast, terwijl haar andere arm omhoog was aan de hand van die van Mevrouw Witjers. Ze keek bedroefd naar de drempel vanuit de deurpost.
“Is prima jongen” Nog voor Steve de moeilijkste vraag van dit gesprek kon stellen, viel Mevrouw Witjers hem enigsinds onbehouwen in de reden: “Ja, ik heb nog een stuk of 5 luiers over. Meer dan genoeg voor1 nacht dus.” Ze keek met medelij naar Daisy, die haar een beledigende blik teruggaf maar vervolgens weer bedroefd naar de drempel staarde.
“Mooi, tot ziens.” Hij gaf Daisy een korte knuffel en stapte toen de luid tikkende regen weer in. Hij was het netjes bijgehouden tuintje nog niet uit en de deur sloeg met een – naar Steve zijn idee – luide klap dicht.
Steve voelde zich leeg en eenzaam van binnen. Hij wierp een vluchtige blik op zijn mobieltje. 18:55.
Hij had om 9 uur afgesproken bij de bioscoop van Leiden. Half 9 met Daniel in de bus stappen, dus hij besloot om nog even langs te gaan bij Nikky, een goede vriendin. Hij voelde zich net een trein die van perron naar perron ging. Toch kon hij hier een stuk beter mee leven, dan boven met Daisy de tijd van storm uit te zitten, terwijl ze het geraas beneden aan moesten horen.
In een fractie van een seconde klapte Steve zijn bovenlichaam instinctief naar voren terwijl hij zich een kwartslag omdraaide en met zijn voeten op de rand van de stoep stonden. Hij braakte het weinige avondeten met een kokhalzend geluid uit. De put die tegen de stoeprand lag samenwerkend met de regen zorgde ervoor dat het snel weer verdwenen was. Wat niet zo snel verdween, was het ziekelijke gevoel binnen in Steve. Hij was nu echt gebroken, ondanks zijn zelfstandige en sterke houding van de laatste maanden…
“Every man has a breaking point…”
Hij had zichzelf instinctief meer 20 minuten door de straten laten zwerven met het patroon hoe hij Nikky kon bereiken in ergens heel diep in zich achterhoofd.
Er speelden zich echter hele andere zaken voort in zijn hoofd. Van het idee dat Daisy hem misschien zo had kunnen zien tot het beeld in zijn derde oog van zijn vader die – wild tegenstribbelend – door de politie werd afgevoerd en zijn moeder die op een brancard naar een ambulance werd gebracht die voor hun huis stond geparkeerd. Mensen die toekeken hoe het ‘stelletje ongeregeld’ zich deze keer weer in de nesten had gewerkt, terwijl er een groot teken van medelijden voor de kleine Daisy op hen gezicht verschenen was.
‘Want Steve was oud genoeg om zichzelf te redden.’
Deze gedachtes hadden hem nog meerdere malen laten braken en zorgde ervoor dat er constant tranen over zijn wangen rolden, hoewel deze tranen weer weggevaagd werden door de voortdurende regen, alsof ze toch niet van waarde waren….
wat een knaller!