Geschreven door: Karin1982
Bram’s redding
Hieronder weer een verhaaltje van mij. Het is op waarheid gebaseerd. Mijn vriend vertelde eens over zijn avontuur op de achterbank van de auto van de moeder van zijn vriendje op weg naar vakantie. Dat eindigde (bijna) net zo. Maar of hij er net zo af is gekomen als Bram, dat waag ik te betwijfelen.
“Waarom ben je dan niet gegaan?” fluisterde Tom. Bram keek gelukkig net op tijd op en slikte zijn antwoord in. De meester had Tom horen praten. “Tom, mond houden of je blijft vanmiddag na, hoor je, vakantie of geen vakantie!” Tom schoot op en kreeg een kleur. Hij verdiepte zich weer snel in zijn boek. Bah, die vrijdagmiddagen vond hij maar vervelend. Iets voor jezelf doen. Lezen. Dat kon hij thuis ook wel. Hij keek even snel opzij naar zijn vriendje. Hij had best met hem te doen. Hij moest nodig naar de wc en de meester wilde hem niet laten gaan. Alleen maar omdat die pestkop van een Nico de boel op stelten had gezet in de jongens-wc. Tom hoopte maar dat Bram het zou ophouden.
Bram kon ondertussen wel janken. Hij moest echt heel nodig poepen. Die stomme meester wilde hem niet laten gaan! Omdat hij die ochtend ook al was geweest en omdat Nico zo lollig was geweest om de wastafel te laten overstromen. Hij keek op de klok. Nog een half uur. Met een beetje geluk zou hij het wel op kunnen houden. Hij moest er niet aan denken in de klas in zijn broek te poepen!
Een half uur later klonk de bevrijdende bel. De meester wenste iedereen een prettige herfstvakantie toe. Tom liep zo snel al hij kon de klas uit, voordat de meester hem nog bij hem kon roepen. Hij liet het begin van de herfstvakantie niet verpesten. En zijn moeder zou hem en Bram van school ophalen. Dan zouden ze meteen doorrijden naar het buitenhuisje van Tom’s oom. De koffers hadden ze gisteren al in de auto gelegd.
Waar bleef Bram nu? Tom haalde zijn schouders op. Waarschijnlijk zat hij lekker te kakken, bedacht hij en lachte bij de gedachte. Hij wachtte buiten op het speelplein. Joris en Fieke groetten hem nog en ze wensten hem een prettige vakantie. “Jullie ook!” antwoordde Tom blij. Wat hij veel zin in de vakantie. Het beloofde aardig weer te worden. Waarschijnlijk zouden ze nog wel kunnen zwemmen. Jammer dat papa pas de woensdag zou komen. Hij moest nog lang werken.
“Hehe” pufte Tom toen hij Bram zag aankomen. “Waar bleef je nou?” Bram haalde zijn schouders op. “Ik ben er nu toch. Va-kan-tie!” Tom lachte en gaf zijn vriendje een vriendschappelijke tik op zijn schouder. “En nog lekker, je weet wel.” Tom maakte scheetgeluiden. Bram werd rood. “Mwah.” Bram vond de school-wc’s te vies. Daar wilde hij niet op. En hij had nog een flinke wind gelaten. De hoge nood was daarmee verdwenen. Hij hield zich voor in het vakantiehuisje van de oom van Tom naar de wc te gaan. “Hoe lang rijden we erop?” vroeg Bram. “Kweeniet. Moet je mama zo maar vragen.”
“Zo jongens. Vakantie!” De moeder van Tom lachte vriendelijk en begroetten haar zoon met een kus en Bram met een vriendelijke aai over zijn bol. “Gaan jullie allebei op de achterbank zitten? Is wel zo gezellig denk ik.” De jongens knikten. “We hebben niks vergeten, hoop ik.” De moeder van Tom keek in de spiegel. “Tom, moet je nog naar de wc?” De manier waarop ze dat zei, verbaasde Bram. Zijn vriendje was toch geen kleuter. Bram zag dat Tom rood werd. “Nee mam.” “En jij Bram?” Bram zuchtte. “Nee hoor.” “Goed. Dan rijden we nu aan. Als jullie onderweg moeten, dan hoor ik het wel he jongens. Ik stop het liefste niet als het donker is. Die rustplaatsen langs de snelweg vertrouw ik niet zo. Dus op tijd waarschuwen.”
Het was gelukkig niet druk op de weg. Tom en Bram praatten honderduit. Het huisje lag in het Zwarte Woud in Duitsland. Ze zouden er ongeveer vijf uur op rijden. Net voordat de schemer inviel stopte de moeder van Tom nog. De jongens deden een snelle plas tegen een boom en de moeder van Tom zocht het damestoilet op. Bram voelde dat de druk op zijn darmen weer wat toenam, maar hij wilde voor geen goud hier naar de wc’s. Veel te vies.
Nog geen half uur na de rustpauze merkte Bram dat hij toch nodig moest drukken. Tom was in slaap gevallen. Buiten was het donker en het weer werd slechter. De moeder van Tom had net mobiel gebeld met de vader van Tom om door te geven dat de reis goed opschoot. De vader van Tom zou een dag eerder komen dan gepland, liet hij weten. Bram liet een klein windje. Door de muziek hoorde hij hem gelukkig niet. Vervelend voor hem was dat zijn windje best wel stonk. Onwillekeurig kreeg hij een rood hoofd. De geur viel ook de moeder van Tom op. Zij keek in de spiegel. Bram merkte haar priemende blik en zei dat Tom sliep. De moeder van Tom deed het raam van het portier van Tom een paar keer op en neer. De vieze lucht verdween en Tom schrok er van wakker.
`Tom, moet je drukken?” vroeg zijn moeder. Bram vond het best gênant. Zijn moeder zou dat niet doen waar vriendjes bij waren! Ook Tom vond het vervelend. “Maahaam, ik hoef echt niet hoor. Ik ben geen klein kind meer.” Tom keek er boos bij en schaamde zich voor Bram. Tom’s moeder hield op. Bram vermoedde dat Tom het in het verleden misschien in zijn broek had gedaan in de auto. Bram wist een ding zeker. Als er iemand een vieze broek zou krijgen, dan was hij het. Een tweede wind ontglipte hem.
De moeder van Tom rook voor de tweede maal een vieze lucht. “He jongens zitten jullie windjes te laten?” vroeg ze. Beide jongens speelden de vermoorde onschuld en durfden niks te zeggen. “We zijn er over een uurtje. Als je een windje moet laten, doe dan het raampje open, ok?” Bram slikte. Hij vond het maar vervelend dat de moeder van Tom zo oplettend was en zonder gene erover sprak. Hij ontkwam er niet aan af en toe het raampje open te doen. Wisten ze meteen wie de boosdoener was!
Tom redde zijn vriendje. “Mam, mag het raam open, het is hier best warm.” De moeder van Tom stemde in. Bram keek Tom lachend aan en stak zijn duim op. “Moet je poepen?” fluisterde Tom. Bram knikte. “Ik denk niet dat mama wil stoppen. Sterkte.”
Bram durfde nog steeds niet te vertellen hoe nodig hij moest. Hij zat nu echt bijna in zijn broek te poepen. Opeens schoot een ferme kramscheut door zijn onderlijf. Hij schrok daar zo van, dat hij een harde wind liet. Gelukkig stond de muziek hard en het raampje open. Hij zuchtte. En toen ging het echt mis. Hoe het precies kwam, kon hij niet verklaren, maar de volgende wind en die daarop, waren eigenlijk geen winden. Hij voelde iets warms komen. Hij tilde zijn billen even kort van de zitting. En toen was het gebeurd. Een flinke drol zat tussen zijn billen. Hij kon wel janken.
Even later begon het te regenen. De moeder van Tom deed de ramen dicht en de muziek uit en schakelde over op de nieuwsdienst. Een Duitse stem begon over Wetter en Schauer te praten. Bram had inmiddels een hoofd als een tomaat.
Tom keek op. Hij was weer even in slaap gevallen, maar hij werd wakker door de harde regen en een vieze geur. Bram zat echt te stinken! Net toen hij er iets van wilde zeggen, keek hij in Bram’s ogen. Tom wist genoeg. De krampachtige manier waarom zijn vriendje zat, deed hem terugdenken aan zijn poepbroek van een maand geleden. Hij had er natuurlijk met niemand over gepraat. Stel je voor! Maar nu was zijn vriendje de ongelukkige. Hij wist dat zijn moeder het snel zou merken. Waarschijnlijk zou hij de schuld krijgen. Bram was Tom’s beste vriend. Misschien zou hij hem er uit kunnen redden.
“Oh mam, ik moet poepen!” Tom deed net alsof hij uit een slaap ontwaakte en of hij hele, hele hoge nood had. De moeder van Tom was als door een wesp gestoken. Hier had ze al op gerekend! “We zijn er bijna Tom, dus hou het alsjeblieft schoon, wil je. Je weet wat ik je heb gezegd” waarschuwde de moeder van Tom. Alsof hij dat zou vergeten. Nog een vieze broek en hij zou een luier om krijgen. Om die woorden kracht bij te zetten, had zijn moeder hem het pak luiers laten zien dat ze mee nam op vakantie.
Op het moment dat ze de oprijlaan van het buitenhuisje opreden, rook de moeder van Tom de poeplucht. Ze was in alle staten. Bram snapte ondertussen het opzetje van zijn vriendje. Tom zou de aandacht trekken en hij zou – hopelijk – de dans ontspringen en snel de wc opzoeken. Tom had hem toegefluisterd waar hij de wc zou kunnen vinden.
De moeder van Tom stopte en stapte uit. “Blijven jullie maar even zitten”, zei ze. Ze liet de portier open staan en bleef op gehoorafstand. De jongens durfden niet met elkaar te praten. De moeder van Tom had ondertussen de deur van het huis open gedaan en de lichten aangeknipt. Ze liep terug en ging weer in de auto zitten. “Bram, ga maar vast naar binnen. Ik moet even met Tom praten.” Bram knikte. Voorzichtig stapte hij uit. Hij zorgde dat hij het zicht op zijn achterste voorkwam. Hij probeerde zo normaal mogelijk te lopen. De zitting was in ieder geval schoon. Hij was blij dat hij een spijkerbroek aan had. Zo snel als zijn poepbroek het toeliet liep hij naar binnen. Tom’s aanwijzingen klopte. Even later zat hij op de wc. Het schoonmaken kon beginnen.
Tom keek zijn moeder aan. “Nou vooruit Tom, stap maar uit.” Tom lachte inwendig. Hij stapte uit. Hij voelde de hand van zijn moeder op zijn achterwerk. Even later keek hij in het verbaasde gezicht van zijn moeder. “Ik moest alleen nodig winden laten hoor!” De moeder van Tom werd nu rood. Ze vond het vervelend. Hoe kon ze nu zo achterdochtig zijn!
EINDE
Hoe het verhaal van mijn vriend echt afliep? Misschien vertel ik dat nog wel eens. Er zal in ieder geval een vervolg op dit verhaal komen. Geheel fictie.
Bram’s redding
Hieronder weer een verhaaltje van mij. Het is op waarheid gebaseerd. Mijn vriend vertelde eens over zijn avontuur op de achterbank van de auto van de moeder van zijn vriendje op weg naar vakantie. Dat eindigde (bijna) net zo. Maar of hij er net zo af is gekomen als Bram, dat waag ik te betwijfelen.
“Waarom ben je dan niet gegaan?” fluisterde Tom. Bram keek gelukkig net op tijd op en slikte zijn antwoord in. De meester had Tom horen praten. “Tom, mond houden of je blijft vanmiddag na, hoor je, vakantie of geen vakantie!” Tom schoot op en kreeg een kleur. Hij verdiepte zich weer snel in zijn boek. Bah, die vrijdagmiddagen vond hij maar vervelend. Iets voor jezelf doen. Lezen. Dat kon hij thuis ook wel. Hij keek even snel opzij naar zijn vriendje. Hij had best met hem te doen. Hij moest nodig naar de wc en de meester wilde hem niet laten gaan. Alleen maar omdat die pestkop van een Nico de boel op stelten had gezet in de jongens-wc. Tom hoopte maar dat Bram het zou ophouden.
Bram kon ondertussen wel janken. Hij moest echt heel nodig poepen. Die stomme meester wilde hem niet laten gaan! Omdat hij die ochtend ook al was geweest en omdat Nico zo lollig was geweest om de wastafel te laten overstromen. Hij keek op de klok. Nog een half uur. Met een beetje geluk zou hij het wel op kunnen houden. Hij moest er niet aan denken in de klas in zijn broek te poepen!
Een half uur later klonk de bevrijdende bel. De meester wenste iedereen een prettige herfstvakantie toe. Tom liep zo snel al hij kon de klas uit, voordat de meester hem nog bij hem kon roepen. Hij liet het begin van de herfstvakantie niet verpesten. En zijn moeder zou hem en Bram van school ophalen. Dan zouden ze meteen doorrijden naar het buitenhuisje van Tom’s oom. De koffers hadden ze gisteren al in de auto gelegd.
Waar bleef Bram nu? Tom haalde zijn schouders op. Waarschijnlijk zat hij lekker te kakken, bedacht hij en lachte bij de gedachte. Hij wachtte buiten op het speelplein. Joris en Fieke groetten hem nog en ze wensten hem een prettige vakantie. “Jullie ook!” antwoordde Tom blij. Wat hij veel zin in de vakantie. Het beloofde aardig weer te worden. Waarschijnlijk zouden ze nog wel kunnen zwemmen. Jammer dat papa pas de woensdag zou komen. Hij moest nog lang werken.
“Hehe” pufte Tom toen hij Bram zag aankomen. “Waar bleef je nou?” Bram haalde zijn schouders op. “Ik ben er nu toch. Va-kan-tie!” Tom lachte en gaf zijn vriendje een vriendschappelijke tik op zijn schouder. “En nog lekker, je weet wel.” Tom maakte scheetgeluiden. Bram werd rood. “Mwah.” Bram vond de school-wc’s te vies. Daar wilde hij niet op. En hij had nog een flinke wind gelaten. De hoge nood was daarmee verdwenen. Hij hield zich voor in het vakantiehuisje van de oom van Tom naar de wc te gaan. “Hoe lang rijden we erop?” vroeg Bram. “Kweeniet. Moet je mama zo maar vragen.”
“Zo jongens. Vakantie!” De moeder van Tom lachte vriendelijk en begroetten haar zoon met een kus en Bram met een vriendelijke aai over zijn bol. “Gaan jullie allebei op de achterbank zitten? Is wel zo gezellig denk ik.” De jongens knikten. “We hebben niks vergeten, hoop ik.” De moeder van Tom keek in de spiegel. “Tom, moet je nog naar de wc?” De manier waarop ze dat zei, verbaasde Bram. Zijn vriendje was toch geen kleuter. Bram zag dat Tom rood werd. “Nee mam.” “En jij Bram?” Bram zuchtte. “Nee hoor.” “Goed. Dan rijden we nu aan. Als jullie onderweg moeten, dan hoor ik het wel he jongens. Ik stop het liefste niet als het donker is. Die rustplaatsen langs de snelweg vertrouw ik niet zo. Dus op tijd waarschuwen.”
Het was gelukkig niet druk op de weg. Tom en Bram praatten honderduit. Het huisje lag in het Zwarte Woud in Duitsland. Ze zouden er ongeveer vijf uur op rijden. Net voordat de schemer inviel stopte de moeder van Tom nog. De jongens deden een snelle plas tegen een boom en de moeder van Tom zocht het damestoilet op. Bram voelde dat de druk op zijn darmen weer wat toenam, maar hij wilde voor geen goud hier naar de wc’s. Veel te vies.
Nog geen half uur na de rustpauze merkte Bram dat hij toch nodig moest drukken. Tom was in slaap gevallen. Buiten was het donker en het weer werd slechter. De moeder van Tom had net mobiel gebeld met de vader van Tom om door te geven dat de reis goed opschoot. De vader van Tom zou een dag eerder komen dan gepland, liet hij weten. Bram liet een klein windje. Door de muziek hoorde hij hem gelukkig niet. Vervelend voor hem was dat zijn windje best wel stonk. Onwillekeurig kreeg hij een rood hoofd. De geur viel ook de moeder van Tom op. Zij keek in de spiegel. Bram merkte haar priemende blik en zei dat Tom sliep. De moeder van Tom deed het raam van het portier van Tom een paar keer op en neer. De vieze lucht verdween en Tom schrok er van wakker.
`Tom, moet je drukken?” vroeg zijn moeder. Bram vond het best gênant. Zijn moeder zou dat niet doen waar vriendjes bij waren! Ook Tom vond het vervelend. “Maahaam, ik hoef echt niet hoor. Ik ben geen klein kind meer.” Tom keek er boos bij en schaamde zich voor Bram. Tom’s moeder hield op. Bram vermoedde dat Tom het in het verleden misschien in zijn broek had gedaan in de auto. Bram wist een ding zeker. Als er iemand een vieze broek zou krijgen, dan was hij het. Een tweede wind ontglipte hem.
De moeder van Tom rook voor de tweede maal een vieze lucht. “He jongens zitten jullie windjes te laten?” vroeg ze. Beide jongens speelden de vermoorde onschuld en durfden niks te zeggen. “We zijn er over een uurtje. Als je een windje moet laten, doe dan het raampje open, ok?” Bram slikte. Hij vond het maar vervelend dat de moeder van Tom zo oplettend was en zonder gene erover sprak. Hij ontkwam er niet aan af en toe het raampje open te doen. Wisten ze meteen wie de boosdoener was!
Tom redde zijn vriendje. “Mam, mag het raam open, het is hier best warm.” De moeder van Tom stemde in. Bram keek Tom lachend aan en stak zijn duim op. “Moet je poepen?” fluisterde Tom. Bram knikte. “Ik denk niet dat mama wil stoppen. Sterkte.”
Bram durfde nog steeds niet te vertellen hoe nodig hij moest. Hij zat nu echt bijna in zijn broek te poepen. Opeens schoot een ferme kramscheut door zijn onderlijf. Hij schrok daar zo van, dat hij een harde wind liet. Gelukkig stond de muziek hard en het raampje open. Hij zuchtte. En toen ging het echt mis. Hoe het precies kwam, kon hij niet verklaren, maar de volgende wind en die daarop, waren eigenlijk geen winden. Hij voelde iets warms komen. Hij tilde zijn billen even kort van de zitting. En toen was het gebeurd. Een flinke drol zat tussen zijn billen. Hij kon wel janken.
Even later begon het te regenen. De moeder van Tom deed de ramen dicht en de muziek uit en schakelde over op de nieuwsdienst. Een Duitse stem begon over Wetter en Schauer te praten. Bram had inmiddels een hoofd als een tomaat.
Tom keek op. Hij was weer even in slaap gevallen, maar hij werd wakker door de harde regen en een vieze geur. Bram zat echt te stinken! Net toen hij er iets van wilde zeggen, keek hij in Bram’s ogen. Tom wist genoeg. De krampachtige manier waarom zijn vriendje zat, deed hem terugdenken aan zijn poepbroek van een maand geleden. Hij had er natuurlijk met niemand over gepraat. Stel je voor! Maar nu was zijn vriendje de ongelukkige. Hij wist dat zijn moeder het snel zou merken. Waarschijnlijk zou hij de schuld krijgen. Bram was Tom’s beste vriend. Misschien zou hij hem er uit kunnen redden.
“Oh mam, ik moet poepen!” Tom deed net alsof hij uit een slaap ontwaakte en of hij hele, hele hoge nood had. De moeder van Tom was als door een wesp gestoken. Hier had ze al op gerekend! “We zijn er bijna Tom, dus hou het alsjeblieft schoon, wil je. Je weet wat ik je heb gezegd” waarschuwde de moeder van Tom. Alsof hij dat zou vergeten. Nog een vieze broek en hij zou een luier om krijgen. Om die woorden kracht bij te zetten, had zijn moeder hem het pak luiers laten zien dat ze mee nam op vakantie.
Op het moment dat ze de oprijlaan van het buitenhuisje opreden, rook de moeder van Tom de poeplucht. Ze was in alle staten. Bram snapte ondertussen het opzetje van zijn vriendje. Tom zou de aandacht trekken en hij zou – hopelijk – de dans ontspringen en snel de wc opzoeken. Tom had hem toegefluisterd waar hij de wc zou kunnen vinden.
De moeder van Tom stopte en stapte uit. “Blijven jullie maar even zitten”, zei ze. Ze liet de portier open staan en bleef op gehoorafstand. De jongens durfden niet met elkaar te praten. De moeder van Tom had ondertussen de deur van het huis open gedaan en de lichten aangeknipt. Ze liep terug en ging weer in de auto zitten. “Bram, ga maar vast naar binnen. Ik moet even met Tom praten.” Bram knikte. Voorzichtig stapte hij uit. Hij zorgde dat hij het zicht op zijn achterste voorkwam. Hij probeerde zo normaal mogelijk te lopen. De zitting was in ieder geval schoon. Hij was blij dat hij een spijkerbroek aan had. Zo snel als zijn poepbroek het toeliet liep hij naar binnen. Tom’s aanwijzingen klopte. Even later zat hij op de wc. Het schoonmaken kon beginnen.
Tom keek zijn moeder aan. “Nou vooruit Tom, stap maar uit.” Tom lachte inwendig. Hij stapte uit. Hij voelde de hand van zijn moeder op zijn achterwerk. Even later keek hij in het verbaasde gezicht van zijn moeder. “Ik moest alleen nodig winden laten hoor!” De moeder van Tom werd nu rood. Ze vond het vervelend. Hoe kon ze nu zo achterdochtig zijn!
EINDE
Hoe het verhaal van mijn vriend echt afliep? Misschien vertel ik dat nog wel eens. Er zal in ieder geval een vervolg op dit verhaal komen. Geheel fictie.
!
